"Kosogłos" Suzanne Collins

„Katniss Everdeen, dziewczyna, która igra z ogniem, przeżyła Ćwierćwiecze Poskromienia, ale jej dom został w odwecie zniszczony przez Kapitol. Teraz mieszka wraz z matką i siostrą w Trzynastce – legendarnym podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie przetrwał, a co więcej, szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą. 

Katniss mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem – symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi. Zadanie to jednak nie będzie łatwe. Bo dziewczynie przyjdzie się mierzyć nie tylko z żołnierzami znienawidzonego prezydenta Snowa, ale także z własnymi dylematami moralnymi. Czy podczas wojny jest miejsce na uczucia, takie jak miłość lub współczucie? Gdzie leży granica między własnym dobrem a poświęceniem dla innych? Wreszcie – czy wojna może naprawdę usprawiedliwić najbardziej okrutne postępowanie wobec ludzi?”

"Niektóre drogi trzeba pokonywać samotnie."

Ludzkość walczy ze sobą nie od dziś. Wojny, mniej lub bardziej bezwzględne, towarzyszą naszej egzystencji od wieków. Królowie poświęcali swoich, aby przejąć władzę, kobiety zdradzały mężów, mężowie mordowali rodziny, umierały niewinne dzieci. Nie brakuje więc dowodów okrucieństwa i dzikości. Zatem kim jesteśmy? Jak wiele zostało nam z człowieczeństwa, jeśli pozwalamy na akty przemocy, jeśli niewzruszenie patrzymy na wojny w ekranach telewizorów, jeśli podpisujemy traktaty wysyłające kolejnych żołnierzy na samobójcze wyprawy?

Katniss przeżyła. Wywieziona po Ćwierćwieczu Poskromienia do tajnej bazy w Trzynastym Dystrykcie, dochodzi do siebie. Nie jest jej jednak łatwo wiedząc, jak wielu ludzi dostało się w ręce wroga. W dodatku i tu wszyscy mają wobec niej wielkie plany – chcą ją przekonać, by stała się Kosogłosem – symbolem rewolucji, który zapoczątkowała niewinna broszka, jaką Katniss otrzymała od koleżanki po tym, gdy musiała wyjechać na Głodowe Igrzyska.

Teraz Kosogłos musi pofrunąć, by pogrążone w chaosie dystrykty mogły czerpać otuchę i inspirację z niezłomnej siedemnastoletniej dziewczyny, która chce zmienić świat. Ale dla Katniss to nie takie proste – wciąż boryka się z własnymi słabościami, miłością do dwóch chłopców i strachem. A także wszechogarniającą ją nienawiścią do prezydenta Snowa. Dlatego też bohaterka nie cofnie się przed niczym – jego śmierć będzie ukoronowaniem wszystkiego, co musiała przeżyć z ręki tyrana. I tak zaczyna się ostatni etap Igrzysk...

W finałowym tomie serii Igrzyska Śmierci Suzanne zaskoczyła prawdopodobnie każdego – pokazała nam bezmiar okrucieństwa i nienawiści. Kiedy sięgałam po ten tom, spodziewałam się prawdziwych rewelacji, ale i tak zostałam niesamowicie zaskoczona, wręcz zbombardowana wizją autorki. Powieść jest podzielona na trzy części (jak wszystkie poprzednie z resztą), a każda z nich coraz bardziej potęguje frustrację i strach czytelnika, wciąga w niekończący się wir, gdzie akcja przyspiesza do maksimum i nie ma nawet cienia szansy, by choć na chwilę złapać dech. Lecz to nie wszystko – każda kolejna strona niesie ze sobą coraz większą rozpacz. I coraz więcej pytań.

"Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać."

Oh czyżby? Po zakończeniu lektury nie wiedziałam, gdzie znajduje się moje serce! Całkowita rozsypka, mili Państwo! Autorka nie boi się okrucieństwa, nie waha się przed drastycznymi decyzjami. Za pomocą zręcznej narracji głównej bohaterki potrafi manipulować naszymi uczuciami w mistrzowski sposób i aż do samego końca nie można mieć nawet bladego pojęcia o tym, jak rozwiążą się problemy naszych ulubieńców (bo nie wątpię, że każdy pokocha postaci stworzone przez Suzanne). A i zakończenie pozostawia nas w stanie całkowitego szoku. Szoku pomieszanego zarówno z radością, jak i melancholią.

Osobiście przyznam, iż jeszcze nigdy, naprawdę nigdy nie spotkałam się z podobną książką, która wywołałaby we mnie takie zaskakujące uczucia. Pani Collins, to był dla mnie zaszczyt! Zaszczyt poznać tak wspaniałą historię, tak świetnie skonstruowanych bohaterów, tak realistyczną wizję świata... Seria Igrzyska Śmierci trafia do pierwszej trójki najlepszych powieści, jakie w życiu czytałam. Tym samym odpuszczę sobie dalsze polecanie Wam tej lektury – sami musicie zdecydować, czy jesteście gotowi na taką bombę emocjonalną. Czy potraficie znieść wszystko? Mnie się chyba udało... Teraz kolej na Was!

Original: Mockingjay
Wydawnictwo: Media Rodzina
Data wydania: 11.11.2010
Kosogłos otrzymuje 10/10!

A oto utwór, który mi towarzyszył przy tej lekturze – ze ścieżki do "Ostatniego Samuraja" – „A way of life”.

I trailer Kosogłosa – co prawda fandame, ale świetny!