"Eve" Anna Carey

„Dokąd uciekniesz, skoro nigdzie nie jest bezpiecznie?

Szesnaście lat temu zabójczy wirus zmiótł z powierzchni Ziemi niemal wszystkich jej mieszkańców. Świat stał się miejscem śmiertelnie niebezpiecznym.

Osiemnastoletnia Eve nigdy nie wyszła za pilnie strzeżony teren zamkniętej szkoły. Szkoły, w której nie ma mężczyzn ani chłopców. Gdzie ona i dwieście innych dziewcząt przygotowuje się do roli elity Nowej Ameryki.

Ale w przeddzień ukończenia szkoły, Eve odkrywa szokującą prawdę o prawdziwym celu tej nauki – i o przerażającym losie, jaki czeka ją samą.

Ucieka z jedynego domu, jaki znała. Rozpoczyna długą, ryzykowną wędrówkę w poszukiwaniu miejsca, w którym będzie mogła przetrwać. Podczas tej podróży spotka Arden, swoją rywalkę ze szkoły, i Caleba, twardego, buntowniczego chłopaka, który wie, jak przeżyć. Odizolowana przez całe życie od mężczyzn, Eve została nauczona, że nie wolno im ufać. Lecz Caleb powoli zdobywa jej zaufanie… i jej serce. Obiecuje ją chronić, lecz kiedy wojsko zaczyna ich ścigać,

Eve musi wybierać pomiędzy życiem a miłością…”

Eve ma osiemnaście lat i jest najpilniejszą oraz najładniejszą uczennicą żeńskiej szkoły Nowej Ameryki. W przededniu ukończenia szkoły i skierowania się na dalsze kształcenie zawodowe, dziewczyna odkrywa przerażającą tajemnicę, a strach nie pozwala jej pozostać w murach internatu. Bohaterka ucieka z bezpiecznego miejsca, które od wielu lat było jej jedynym domem, ku niebezpieczeństwu i wrogiej rzeczywistości. Teraz, zdana tylko na siebie, musi dotrzeć nad morze, do osady ludzi ocalałych podczas zarazy – do Kalifii. Po drodze jednak spotka tych, których zawsze najbardziej się bała – mężczyzn...

Po powieść Anny Carey sięgnęłam w pierwszej kolejności ze względu na niezwykłą okładkę, do stworzenia której użyto zdjęcia pięknej Elizabeth May, szkockiej artystki – fotografki. W drugiej kolejności zaintrygował mnie opis, który obiecywał odbiorcy niezapomnianą przygodę u boku głównej bohaterki – tytułowej Eve. Świat bez mężczyzn? Zabrzmiało bardzo intrygująco! Dlatego nie zawahałam się przed sięgnięciem po tę lekturę. Niestety powieść nie przyniosła tego, czego oczekiwałam...

Jest XXI wiek, zaraza zdziesiątkowała ludzkość, a nieliczni ocaleni tworzą nowy świat. Król – jedyny mężczyzna, któremu można ufać – buduje wielkie miasto przyszłości, gdzie każda dobrze wykształcona młoda kobieta będzie miała miejsce dla siebie. I z taką myślą żyje Eve, najpilniejsza uczennica szkoły dla dziewcząt. Pomysł na fabułę, przyznaję, jest wspaniały – bohaterka odkrywa szokującą prawdę i ucieka, by odnaleźć prawdziwy dom i bezpieczeństwo. Wychowana jednak w poczuciu strachu przez mężczyznami, nie potrafi odnaleźć się w świecie, gdzie wciąż to oni dzierżą władzę. Następuje długa i pełna niebezpieczeństw droga ku nowemu życiu. I teoretycznie przygoda bohaterki powinna być wspaniała, przerażająca i pełna niespodzianek. Ale tylko teoretycznie.

Zamysł i szkic fabuły to tak naprawdę jedyny plus tej powieści. Później będzie tylko gorzej. Płascy bohaterowie, którymi z założenia powinny targać niesamowite emocje, są tak naprawdę pustymi kukłami, którym pozwolono mówić i poruszać się. Ich działania nie wywołują głębokich uczuć w czytelniku, a zachowania niektórych postaci są absurdalne i nielogiczne. Na pierwszy plan wysuwa się główna bohaterka, która w chwili największego zagrożenia uwydatnia swoje samolubne cechy i tym samym w oczach widza skazuje się na potępienie, którego nie można tak łatwo złagodzić kilkoma słowami. W dodatku narracja Eve potrafi bardziej zirytować, aniżeli zaciekawić – mamy prosty język, dużo dialogów, mało opisów i użalanie się nad sobą. Ponadto bohaterka bardzo szybko zaczyna rozumieć swoją sytuację, pojmuje rzeczy w mig i ma niezwykłą zdolność do podejmowania pochopnych decyzji, które odbijają się na przyszłości otaczających ją osób. Po prostu cud dziewczyna!

Akcja mknie jak szalona, lecz to nie umniejsza faktu, iż sytuacje zagrażające życiu bohaterów są nudne i schematyczne. Wiele z nich to najzwyczajniej w świecie naciągane sytuacyjki, które teoretycznie powinny mrozić krew w żyłach, ale ich wydźwięk jest śmieszny. Szczerze mówiąc ani razu nie poczułam trwogi o losy bohaterów, ani razu nie otworzyłam szerzej oczu z przerażania – co najwyżej ze zdumienia, że ktoś mógł napisać takie głupoty. Autorka podrzuca bohaterom potrzebne rekwizyty, ułatwia im zadanie w każdej sytuacji, a co dramatyczniejsze akcje łagodzi banalnym rozwiązaniem, na dodatek bardzo okrawając wszystkie sceny, jakby usilnie chciała w jednym rozdziale zmieścić jak najwięcej wydarzeń. Cały świat sprzyja bohaterce, a rzeczy, które nie mają prawa bytu w realnym życiu, w powieści Carey są na porządku dziennym. Bo przecież to normalne, że na koniu jadą trzy dorosłe osoby, w dodatku galopem! Niemniej to jeszcze nie koniec niespodzianek – choć nie chcę zdradzać Wam dalszej fabuły, przytoczę scenę z samego początku powieści (ten jeden motyw dał mi powód do przemyśleń i głębszej analizy poziomu powyższej lektury, a przecież to tylko kropla w morzu absurdów). Bohaterka nie umie pływać, a musi przebyć jezioro. Co więc robi? Idzie po dnie! Nie istotne, że zanurzyła się w jeziorze po sam czubek głowy, że pomaga sobie w drodze, przytrzymując się gałęzi (!) – istotne, że pokonała jezioro idąc dnem. Przepraszam, myślałam, że to potrafią tylko przeklęci piraci z Karaibów (odsyłam do Klątwy Czarnej Perły). Najwyraźniej jednak dla Eve nie ma rzeczy niemożliwych!

Podsumowując chyba nie muszę ukrywać, że powieść Anny Carey mnie rozbawiła. Do tego stopnia, że nawet czas spędzony z jej książką nie uważam za stracony – takie doświadczenia czytelnicze także się przydają. Jeśli jednak mam ocenić tę historię, nie jestem w stanie dać wyższej oceny jak 2/6 – dwójeczka tylko i wyłącznie za dobry pomysł. Naprawdę byłaby to powieść niezła, gdyby autorka włożyła więcej pracy w kreację świata przedstawionego, postawiła też więcej przeszkód przed bohaterką i nie cackała się z nią jak z jajkiem. To także podkreśla, jaką przepaść widzę pomiędzy Eve a Igrzyskami Śmierci – Collins nie łagodzi wydarzeń i nie oszczędza swoich bohaterów. U Carey wszystko jest ugłaskane i lekkie, nie odczujemy więc trwogi, a mroczny wydźwięk dzieła zawiera się tylko w opisie z okładki. Czy polecam? Książka będzie odpowiednia dla młodego odbiorcy – nie tylko młodego wiekiem, ale także stażem czytelniczym. Niestety doświadczonemu książkoholikowi nie polecam – jedynie jako rozrywkę i okazję do wychwycenia wszystkich możliwych błędów pisarskich. Eve to świetny przykład na to, jak pisać nie wolno!

Original: The Eve Trillogy #1

Wydawnictwo: Amber

Data wydania: 29.05.2012

I naprawdę świetny trailer, który obiecywał dobrą powieść: