"Gwiazd naszych wina" John Green

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA 

„Szesnastoletnia Hazel choruje na raka i tylko dzięki cudownej terapii jej życie zostało przedłużone o kilka lat. Jednak nie chodzi do szkoły, nie ma przyjaciół, nie funkcjonuje jak inne dziewczyny w jej wieku, zmuszona do taszczenia ze sobą butli z tlenem i poddawania się ciężkim kuracjom. Nagły zwrot w jej życiu następuje, gdy na spotkaniu grupy wsparcia dla chorej młodzieży poznaje niezwykłego chłopaka. Augustus jest nie tylko wspaniały, ale również, co zaskakuje Hazel, bardzo nią zainteresowany. Tak zaczyna się dla niej podróż, nieoczekiwana i wytęskniona zarazem, w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania: czym są choroba i zdrowie, co znaczy życie i śmierć, jaki ślad człowiek może po sobie zostawić na świecie.

Wnikliwa, odważna, pełna humoru i ostra Gwiazd naszych wina to najambitniejsza i najbardziej wzruszająca powieść Johna Greena. Autor w błyskotliwy sposób zgłębia w niej tragiczną kwestię życia i miłości.”

Hazel Grace jest ciężko chora – ma raka tarczycy z przerzutami do płuc. I ledwie szesnaście lat życia na swoim koncie. Jej egzystencja od lat ogranicza się do czytania książek i spędzania czasu z rodzicami bądź przebywania w szpitalu. Kiedy więc pewnego dnia jej mama zmusza dziewczynę, by ta zaczęła uczęszczać na spotkania grupy wsparcia dla nieuleczalnie chorych, Hazel niechętnie przystaje na tę propozycję. Nie ma jednak pojęcia, że jej życie już wkrótce bardzo się zmieni. A wszystko za sprawą młodzieńca, którego tam pozna – Augustus Waters bowiem jest nie tylko przystojny i inteligentny, ale także wyraźnie zainteresowany właśnie nią, zwyczajną Hazel Grace. To będzie początek niezwykłej historii.

„Boje się zapomnienia – wyznał bez chwili wahania. – Boję się tego niczym ślepiec ciemności.”

Gwiazd naszych wina to powieść, która zdobyła tak wiele nagród i wyróżnień, że zliczenie ich zajmuje chwilę czasu – wśród nich jest pierwsze miejsce w Goodreads Choice Awards 2012, wyróżnienia w „Time”, „New York Times”, czy „Wall Street Journal”. Mówi się, że to najambitniejsza powieść Johna Greena – nie odniosę się do tych słów, gdyż spotykam się z jego twórczością po raz pierwszy. Jeśli jednak miałabym ocenić w skrócie jego dzieło, powiem tak – gdyby wszyscy pisarze tworzyli takie książki, zawód krytyka literackiego nie miałby racji bytu. Bo skrytykowanie Gwiazd naszych wina jest absolutnie niemożliwe. Po prostu.

Tym, co najmocniej oddziałuje na czytelnika, jest narracja pierwszoosobowa z punktu widzenia głównej bohaterki – Hazel. Młoda dziewczyna opowiada historię swojej choroby, przedstawia swoją rodzinę, znajomych, lekarzy, a także Augustusa, chłopca, którego poznała na spotkaniu grupy wsparcia dla nieuleczalnie chorej młodzieży. Jej opowieść, ubrana w proste słowa, otulone odrobiną humoru oraz nieprzeciętną inteligencją, od pierwszej strony wzbudza w czytelniku najróżniejsze emocje. Hazel nie lituje się nad sobą, a tym samym nie lituje się nad odbiorcą – w swojej opowieści pokazuje strach, niepewność, zdecydowanie oraz tysiące innych odczuć, które nią targają, łącznie z obawą, że swoim odejściem zrani tych, których kocha.

„Na tym świecie jest tylko jedna rzecz okropniejsza niż umieranie na raka w wieku szesnastu lat, a jest nią posiadanie dziecka, które na tego raka umiera.”

Przyznam szczerze, że podoba mi się bezpośredniość tej książki. Jak wspomniałam, napisana jest stosunkowo prostym językiem, co nie zmienia faktu, że to bardzo mądra opowieść. Hazel operuje mnogością myśli, które niosą ze sobą prawdę, albo tę prawdę nam uzmysławiają. A kiedy na scenie pojawia się Augustus ze swoim zamiłowaniem do metafor, historia nabiera niesamowitego, nieco poetyckiego wydźwięku. Pojawia się nadzieja i miłość oraz nieustannie towarzysząca im niepewność i ból. A wszystko to, razem ze sobą powiązane, tworzy obraz prawdziwy, realny, namacalny. I choć w pewnym momencie można się domyślić, jak John Green zakończy tę książkę, emocje wciąż są tak samo silne, tak samo obezwładniające. Hazel jest literackim odzwierciedleniem wszystkich ludzi skazanych na śmierć w wyniku zachorowania na raka. Jest bohaterką silną, odważną, ale i niepozbawioną wad. Osobą, która nam – czytelnikom – dodaje otuchy. Czy to nie paradoks?

„A mimo to martwiłam się. Lubiłam być żywym człowiekiem. I chciałam nim pozostać. Martwienie się to kolejny efekt uboczny umierania.” 

Gwiazd naszych wina to książka, której nie można przeczytać ze spokojem. Nie odbierzemy jej „na luzie”, bo nie jest błahą, podejmującą lekki temat historią. Nie znaczy to jednak, że to drętwa i nastawiona na patos opowieść, albo – co gorsza – historia ociekająca tanim sentymentalizmem, o nie! Dominuje w niej humor, nierzadko wisielczy (tu należy pochwalić nie tylko Hazel, ale i Augustusa oraz ich przyjaciela Isaaca, którzy do swojej choroby podchodzą z niezwykłym dystansem), a także wiele trafnych spostrzeżeń dotyczących relacji pomiędzy człowiekiem chorym a zdrowym. Bohaterka w swojej opowieści przytacza różne sytuacje, pokazując, jak zdrowi, „normalni” ludzie swoim nieprzemyślanym zachowaniem potrafią zranić chorego. Pokazuje prawdziwą, niełatwą rzeczywistość, w której żyją ludzie powolnie umierający. Warto jednak zauważyć, że Gwiazd naszych wina nie gra na emocjach – ona te emocje wywołuje. I choć niektórzy mogliby uznać, że nie ma w tym żadnej różnicy, podkreślam, że różnica jest fundamentalna i niepodważalnie istotna.

„Tak to jest z bólem (...). Domaga się, byśmy go odczuwali.”

Powiem wprost – pokochałam tę historię całym sercem. Mam ochotę wracać do niej w każdej wolnej chwili, by na nowo poznawać Hazel i Augustusa. Mam ochotę nauczyć się tej książki na pamięć. Jest obezwładniająca, piękna, po prostu absolutnie doskonała. Nie wiem, czy istnieją słowa, którymi mogę wyrazić wszystkie emocje, jakich doświadczałam i wciąż doświadczam, myśląc o tej powieści. Podobnie, jak nie ma wystarczającej ilości łez, które pozwoliłyby mi ukoić ból po skończonej lekturze. Myślałam, że Gwiazd naszych wina jest przereklamowana. Jak bardzo się myliłam! Tak, naprawdę kocham powieść Johna Grena. I myślę, że Wy też ją pokochacie. Jeśli oczywiście dacie jej szansę. To głęboka, prawdziwa, totalnie wzruszająca podróż, która każdemu z nas może pomóc odnaleźć odpowiedzi na pytania, czym jest życie, miłość i umieranie. Czy polecam? To chyba pytanie retoryczne... Daję ocenę 6+/6! I już teraz stwierdzam, że to będzie prawdopodobnie najlepsza premiera 2013 roku!

Original: The Fault in Our Stars

Wydawca: Bukowy Las

Premiera: 6.02.2013!

 Dziękuję wydawnictwu Bukowy Las za tę niezwykłą lekcję życia! 

Polecam --> FRAGMENT <-- powieści. 

Oficjalny trailer: