"Papierowe miasta" John Green

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA!

"Nastoletni Quentin Jacobsen spędza czas na adorowaniu z oddali żądnej przygód, zachwycającej Margo Roth Spiegelman. Więc kiedy pewnej nocy niegrzeczna Margo uchyla okno i, zakamuflowana jak ninja, wkracza na powrót w jego życie, wzywając go do udziału w tajemniczej i misternie zaplanowanej przez siebie kampanii odwetowej, Quentin oczywiście podąża za dziewczyną. Gdy ich całonocna wyprawa dobiega końca i nastaje nowy dzień, Quentin przychodzi do szkoły i dowiaduje się, że zagadkowa Margo w tajemniczych okolicznościach zniknęła. Chłopak wkrótce odkrywa, że Margo zostawiła pewne wskazówki i że zostawiła je dla niego. Podążając jej urywanym śladem, w miarę zbliżania się do celu Q odkrywa zupełnie inną Margo, niż ta, którą kochał i znał dotychczas."

Quentin i Margo od najmłodszych lat byli przyjaciółmi – do czasu, gdy pewnego dnia, w wyniku niecodziennego i niezbyt przyjemnego zdarzenia, drogi obojga się rozchodzą. Quentin od tamtej pory może adorować swoją sąsiadkę jedynie na odległość. Aż znowu, całkiem niespodziewanie, dawna przyjaciółka ponownie pojawia się w życiu młodzieńca – tym razem wciągając go w wielką przygodę, która zmieni życie wielu osób. Gdy jednak następnego dnia Margo znika, Quentin jest przekonany, że dziewczyna pozostawiła jakieś wskazówki, dzięki którym tylko on będzie mógł do niej dotrzeć. Czy Quentin odnajdzie Margo?  I co tak naprawdę kryje się za zniknięciem dziewczyny? 

Papierowe miasta to moje drugie spotkanie z twórczością Johna Greena i jednocześnie druga jego książka wydana nakładem Bukowego Lasu. Po przeczytaniu cudownych Gwiazd naszych wina uznałam, że po książki Johna mogę sięgać w ciemno, gdyż uwielbiam jego sposób pisania i kreowania bohaterów oraz wydźwięk powieści, które tworzy – za pomocą prostych słów podejmuje nierzadko naprawdę trudne tematy. A zatem czy lektura Papierowych miast okazała się dokładnie tak dobra, jak zakładałam?

Historię poznajemy z punktu widzenia Quentina Jacobsena, ucznia ostatniej klasy szkoły średniej. To dobry i ułożony chłopak, więc i jego opowieść jest poprowadzona dobrze i sensownie – język młodzieńca, jego sposób wyrażania myśli oraz emocje zawarte w narracji tworzą sylwetkę normalnego nastolatka z tzw. „dobrego domu”. Quentin ma jednak pewną słabość, a jest nią dawna przyjaciółka i sąsiadka – Margo Roth Spiegelman. To – obok Q – druga szalenie realistycznie stworzona postać – czytelnik może odczuć niezwykle silne wrażenie, jakby znał Margo ze szkolnych korytarzy, jakby była dziewczyną, która siedziała w ławce obok i jadła śniadanie na tej samej stołówce. A przecież to tylko kropla w morzu świetnie poprowadzonych kreacji bohaterów, bowiem w Papierowych miastach otrzymujemy całą plejadę indywidualnych, pełnych emocji postaci, które wzbogacają powieść Johna Greena i sytuują ją na wyższej półce wśród książek młodzieżowych.

Papierowe miasta dzielą się na trzy części, z czego najbardziej emocjonującą okazała się część ostatnia. Co prawda czytelnik już w prologu zostaje wciągnięty w niecodzienną sytuację, by później wziąć udział w przygodzie Margo i Quentina, jednak gdy dziewczyna znika, akcja się odrobinę uspokaja, wycisza. Mamy wrażenie, że atmosfera z każdą kolejną stroną się zagęszcza, a my zbliżamy się do wielkiego finału, który zaskoczy nie tylko nas, ale i samych bohaterów powieści. Czy mimo to poczułam się zaskoczona i zachwycona tym, jak rozwiązała się zagadka zniknięcia Margo? Niezupełnie – być może dlatego, że akurat tej bohaterki wybitnie nie polubiłam. Margo była samolubna i szalona, a to, jak traktowała bliskich ludzi, napawało mnie momentami niesmakiem. I nawet po przeczytaniu książki i poznaniu finału, wciąż nie umiem wykrzesać z siebie entuzjazmu wobec tej dziewczyny.

Pamiętam, że przy lekturze Gwiazd naszych wina płakałam – autentycznie i szczerze przeżywałam wszystko to, co działo się na kartach powieści, a bohaterów książki pokochałam całym sercem. W Papierowych miastach brakowało mi tego – kotwicy, która trzymałaby mnie blisko bohaterów, która sprawiłaby, że czytałabym o ich perypetiach z zapartym tchem. Nie mogę niczego zarzucić samej książce – jest dobra, bo podejmuje uniwersalne tematy i sprawia, że sami zastanawiamy się nad sobą, ale… no właśnie. Czegoś mi zabrakło.

Podsumowując powiem tak – Papierowe miasta dostają ode mnie dobrą ocenę, bo to dobra książka, w której pojawiają się dobrze wykreowani bohaterowie, a John po raz kolejny dobrze poprowadził historię, zawierając w niej życiową mądrość. W tej opowieści dowiemy się o sile przyjaźni, o potrzebie akceptacji i odnalezienia swojego miejsca na świecie, o zamiłowaniu do wolności i tajemnic, a przede wszystkim poznamy smak młodzieńczej miłości, która każe młodemu bohaterowi rzucić wszystko, by odnaleźć zaginioną przyjaciółkę i ukochaną. Wciąż jednak będzie to tylko ocena dobra, ponieważ na bardzo dobrą zabrakło mi emocji, na które liczyłam – zabrakło łez, szybszego bicia serca, no i bohatera, którego bym pokochała i któremu dopingowałabym do samego końca. Niemniej Papierowe miasta polecam każdemu, kto lubi niebanalne powieści dla młodzieży oraz tym osobom, które miały już styczność z dziełami Greena, bowiem warto sięgać po tak inteligentne książki.  

Ocena 4/6

Original: Paper towns

Wydawca: Bukowy Las

Premiera: 5 czerwca 2013!

Fragment TU

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las :)

A już wkrótce na moim blogu ogłoszę konkurs, w którym będzie można wygrać Papierowe miasta!