"Lo Imposible" reż. Juan Antonio Bayona

To miały być niezapomniane święta Bożego Narodzenia. I w rezultacie takie były... Jest rok 2004, kiedy Maria i Henry wraz z trzema synami (Lucasem, Thomasem i Simonem) postanowili wyjechać na święta do Tajlandii. Hotel okazał się doskonały, widoki piękne, a chłopcy byli nowym miejscem totalnie zachwyceni. Radość nie trwała jednak długo. Pewnego poranka, gdy cała rodzina spędzała czas nad hotelowym basenem, świat zamarł. A po chwili wszystko zmiotło gigantyczne tsunami...

Zawsze powtarzam, że nie znam się zbyt dobrze na filmach – odbieram je czysto emocjonalnie. Po Lo Imposible [Niemożliwe], którego reżyserem jest Juan Antonio Bayona, sięgnęłam z kilku powodów: po pierwsze dzięki rekomendacji mojej mamy, bowiem była tym filmem zachwycona. Po drugie – ponieważ słyszałam, że podczas kinowych seansów tego tytułu niejeden widz uronił łzę. A po trzecie dlatego, że na polskim plakacie znalazłam rekomendację, która głosi: „W tym filmie wszystko zasługuje na Oskary”. Czy słusznie?

Historia zaczyna się niewinnie – pięcioosobowa rodzina wyjeżdża do ciepłych krajów, by spędzić tam święta. Jest radość, jest beztroska, jest bardzo rodzinnie. Słowem wszystko wygląda cudownie. A jednak podskórnie czujemy napięcie – może dlatego, że wiemy, co się zaraz wydarzy, a może dlatego, że to wszystko wydaje się zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Gdy nadchodzi tsunami, akcja zaczyna się naprawdę – zostajemy wciągnięci pod wodę razem z bohaterką (bo to właśnie Maria będzie tą osobą, której towarzyszymy najpierw). Patrzymy na dramat, który rozegrał się naprawdę i całkiem niedawno, bo w 2004 roku. Widzimy zalane plaże, zniszczony hotel, pływające w mętnej wodzie martwe zwierzęta i ludzi, i wiemy, że tak właśnie było. Myślę, że ta świadomość działa na widza najmocniej – ogarnia nas przerażenie i niedowierzanie. Niektórzy może zadadzą sobie pytanie, jak sami zachowaliby się w takiej sytuacji: Czy walczyłbyś z wielką falą, czy pozwolił, by pochłonęła Cię woda? A gdyby od Ciebie zależało życie Twoich bliskich? Samo myślenie o tej tragedii jest wystarczająco wstrząsające, a przecież przejście fali to dopiero początek problemów naszych bohaterów.

W filmie nie zabrakło odpowiedniej muzyki, która potęguje wrażenia odbiorcy i sprawia, że każda scena nabiera wyrazistości. Ponadto niesamowite zdjęcia, świetne ukazanie emocji bohaterów oraz doskonała charakterystyka to elementy, które przyciągają uwagę widza. W obrazie Bayony nie zabraknie też momentów pełnych patosu, a atmosferę grozy odczuwamy już od pierwszych minut seansu. Nie ukrywam, że nie minęło dwadzieścia minut filmu, a ja już miałam łzy w oczach. Przez większość czasu musiałam mieć pod ręką zapas chusteczek – przy takim obrazie strachu, rozpaczy i niezłomności ducha nietrudno o wzruszenie. Płakałam nad losem bohaterów i nad losem wszystkich tych, którzy zginęli podczas tsunami – nie tylko „w filmie”, ale także nad tymi, którzy odeszli dziewięć lat temu.

Niemożliwe to trochę melodramat, trochę film katastroficzny, a trochę dokument. Reżyser posłużył się tu historią prawdziwej rodziny, która przeżyła tragedię – pokazał, że nadzieja trwa nawet wtedy, gdy wszystko inne umiera. Ten film to w moim odczuciu forma upamiętnienia tych, którzy odeszli tak nagle i w tak okrutny sposób. A przecież Tajlandia to tylko jeden z krajów, który ucierpiał podczas trzęsienia ziemi na Oceanie Indyjskim – według oficjalnych danych, liczbę ofiar szacuje się nawet na 120 tysięcy istnień!

Niemożliwe to wstrząsający obraz Tajlandii, która musiała zmierzyć się z ogromną tragedią – to zbiór pięknych i przerażających scen, w których wszystko – od poturbowanych bohaterów po zniszczone domy i wyrwane z korzeniami drzewa – działa na nas niezwykle perswazyjnie. CZUJEMY ból i strach bohaterów, którym towarzyszymy. Ponadto świetna gra Naomi Watts (Maria), Ewana McGregora (Henry) i Toma Hollanda (Lucas) wzmaga odbiór filmu. Uważam, że młodzieniec, który wcielił się w rolę Lucasa, powinien otrzymać nagrodę za swoją grę – dzięki talentowi aktorskiemu potrafił pokazać autentyczne emocje, wczuł się w rolę i stworzył postać prawdziwą. Było mi szalenie szkoda tego chłopca, który nagle, w kilka chwil, musiał dorosnąć i zmierzyć się z tak wielkim dramatem. Osobiście jestem tym obrazem oczarowana – o ile można mówić o byciu oczarowanym tak przerażającą wizją śmierci i zniszczenia. A jednak w tej historii widzę coś jeszcze – hołd dla rodziny, hołd w kierunku rodzicielskiej miłości i braterstwa. To historia o tym, że dla naszych najbliższych jesteśmy w stanie zrobić wszystko.
I tak właśnie powinno być.

Więc gdy ktoś mnie zapyta: „W tym filmie wszystko zasługuje na Oskary”?

Odpowiem: Owszem.

Moja ocena: 6/6!

Zdjęcia dostępne m.in. na stronie filmweb.pl

Oraz trailery:

I na koniec odrobina muzyki:

Original: Lo Imposible
Reżyseria: Juan Antonio Bayona
Scenariusz: Sergio G. Sánchez
Muzyka: Fernando Velázquez 
Produkcja: Hiszpania, USA
Rok: 2012