Przedpremierowo: "The Hobbit: The Desolation of Smaug" reż. Peter Jackson

Kilka dni temu (17 grudnia) mój chłopak sprawił mi piękny prezent – zabrał mnie na warszawską prapremierę filmu Hobbit. Pustkowie Smauga. Nie ukrywam – czekałam na ten film z niecierpliwością, bowiem pierwsza część ekranizacji szalenie mi się spodobała (o czym przeczytacie TUTAJ). Hobbit. Pustkowie Smauga to kontynuacja przygód Bilbo Bagginsa i jego krasnoludzkiej kompanii, która wyrusza do Samotnej Góry, by odbić stolicę krasnoludów ze szponów smoka i przywrócić na tron królestwa prawowitego władcę, czyli Thorina Dębową Tarczę. To tak bardzo w skrócie – jeśli ktoś z Was nie zna fabuły, odsyłam do powieści Hobbit, czyli tam i z powrotem. A teraz słów kilka o moich wrażeniach z seansu.

Pierwsza część Hobbita spodobała mi się m.in. dlatego, że była bardzo ściśle powiązana z literackim pierwowzorem – poza kilkoma mocniej rozbudowanymi wątkami akcja przebiegała dokładnie tak, jak opowiedział ją Tolkien. Kiedy więc w ekranizacji drugiej części pojawiły się nie tylko nowe wątki, ale i dodatkowa (bo wymyślona przez filmowców) postać elfickiej wojowniczki, byłam nieco zaskoczona tym pomysłem. I niestety po obejrzeniu filmu stwierdzam, że obok zaskoczenia czuję okropny niesmak, gdyż poza nadprogramową bohaterką dodano także cały hollywoodzki, kiczowaty klimat, który odebrał dziełu Jacksona to, co dotychczas tak bardzo kochałam – niepowtarzalny nastrój. Widzieliście Władcę Pierścieni? W tym filmie można wyczuć niesamowitą atmosferę, tak charakterystyczną dla filmów tworzonych z pasji. W sequelu Hobbita w oczy rzuca się dążenie twórców ekranizacji do nadmiernej widowiskowości, dodatkowo wzbogaconej o dylematy sercowo-moralne, w znacznym stopniu skupiające się właśnie w postaci nadprogramowej elfki. Czy ten film naprawdę nie poradziłby sobie bez kobiety strzelającej z łuku? Czy powieść Tolkiena jest tak ułomna, że trzeba ją poprawiać? Panie reżyserze, proszę się ogarnąć! 

Z drugiej strony muszę przyznać, że Pustkowie Smauga jest niezwykle dopracowane pod względem technicznym – efekty specjalne robią piorunujące wrażenie, widać dokładność w oddaniu każdego szczegółu oraz niesamowity rozmach w kreacji przedstawionego świata. Już teraz krytycy oceniają, że ta część jest lepsza od pierwszej. Rzeczywiście są takie momenty, które zachwycają ponad wszelką miarę – widowiskowe sceny walk, wspaniała charakteryzacja, świetna scenografia oraz efekty specjalne po prostu wbijają widza w fotel i wciągają w niezwykłą podróż u boku krasnoludzkiej kompanii. Kiedy jednak spojrzeć na film jako całość, nie mogę się pozbyć wrażenia, że wkradło się tu coś niepokojącego – wspomniana wcześniej typowa dla hollywoodzkiego kina maniera przerysowywania wątków i wplatania tandetnego dramatyzmu połączonego z tanim, nieco groteskowym humorem. Powiem wprost – niektóre momenty mnie po prostu irytowały, a kilka scen z chęcią bym wycięła. Co więcej – kilka razy złapałam się na tym, że z niecierpliwością oczekuję na zakończenie filmu, co nigdy wcześniej przy ekranizacjach dzieł Tolkiena mi się nie przytrafiło! Pomijając, że po wyjściu z kina byłam w szoku – autentycznym szoku – że nie jestem zachwycona tym, co chwilę temu obejrzałam. A chciałam być zachwycona! Chciałam czuć to, co czułam po premierze pierwszej części Hobbita! Niestety nie tym razem…

 (Są takie sceny, które po prostu zapierają dech :))

Nie mogę powiedzieć, że film mi się zupełnie nie podobał, wszak robi spore wrażenie i dobrze się go ogląda. Niewątpliwie widzowie będą zachwyceni kunsztem wykonania i wizją filmowców oraz doskonałymi efektami specjalnymi (smok jest doskonały!). W sumie to jestem nawet zadowolona z tego, że miałam okazję zobaczyć Pustkowie Smauga – od strony technicznej nie mam się do czego przyczepić, a i możliwość ponownego spotkania z ulubionymi bohaterami była dla mnie wystarczającym powodem, by wybrać się do kina. Gdyby tylko pozbyć się tej dziwnej maniery i pozwolić dziełu Tolkiena obronić się samemu bez dodawania nadprogramowych elementów... Ale jak to mówią: „nie można mieć wszystkiego”. Dlatego czekam na ostatnią część Hobbita – liczę na to, że odnajdę w finalnej ekranizacji tę pasję, którą dotychczas wyróżniały się filmy Petera Jacksona. Zaś Hobbit. Pustkowie Smauga dostaje ode mnie ocenę 4/6.

(W tej części pojawia się nasz stary przyjaciel z ekranizacji Władcy Pierścieni – Legolas . Niestety nawet dobra charakteryzacja nie zdołała ukryć różnicy wieku aktora, Orlando Blooma. „Hobbitowa” wersja Legolasa jest mroczna i nieprzystępna.)

 

(Ja przed seansem ;))

Strona filmu na FILMWEB.PL