Przedpremierowo: "The Hunger Games: Catching Fire" reż. Francis Lawrence

Na początku chciałabym podkreślić, iż poniższy tekst nie jest zapowiedzią filmu The Hunger Games: Catching Fire (W pierścieniu ognia), lecz jego recenzją, zatem czytacie ją na własną odpowiedzialność! ;)

 

Miałam przyjemność obejrzeć przedpremierowo Catching Fire i nie ukrywam, że było to dla mnie niesamowite przeżycie. Tak, jak w przypadku pierwszej części ekranizacji, i na tę część czekałam z niecierpliwością, choć bardzo ostrożnie podchodziłam do wszelkich spotów i fragmentów filmu udostępnianych w sieci – nie chciałam „psuć” sobie premierowego, pełnego seansu. 

Tym, co przede wszystkim odczujemy przy oglądaniu filmowych przygód Katniss jest dobre oddanie literackiego pierwowzoru – otrzymujemy obraz bez większych odstępstw od oryginału, co pozwala nam uznać sequel The Hunger Games za ekranizację przez duże E (co podkreślałam już w recenzji pierwszej części). Drugą istotną kwestią jest spójność The Hunger Games i Catching Fire – historia nie jest w żaden sposób „rozerwana” – zarówno stylistyka, jak i klimat pozostają takie same, choć Catching Fire jest dziełem innego reżysera – Francisa Lawrence’a (pierwszą część wyreżyserował Gary Ross). Plusem dla CF będzie pewne „ulepszenie” zastosowane przy przedstawianiu krwawych scen – niezbyt fortunna „drgająca” kamera z części pierwszej znika na rzecz świetnych efektów specjalnych, które poniekąd maskują fakt, iż stricte widoku krwi w CF jest tak naprawdę zaskakująco mało. Nie zmienia to jednak wydźwięku historii – strach i niebezpieczeństwo czają się na każdym kroku, a okrucieństwo Kapitolu nabiera nowego wymiaru – początek buntu, który został przedstawiony w jednej z ostatnich scen Igrzysk Śmierci, teraz przeradza się w poważny konflikt. Francis Lawrence nie boi się pokazać, zgodnie z dziełami Collins, metod, jakimi posługuje się prezydent Snow względem swoich obywateli. To wojna – prawdziwa, okrutna, czająca się tuż za rogiem, wchodząca do domów niewinnych ludzi. 

Muszę przyznać, że pomimo znajomości fabuły, film trzymał mnie w niewyobrażalnym napięciu, a momentami autentycznie mnie zaskakiwał – może dlatego, że niektórych wątków po prostu nie pamiętałam. Niestety pojawiła się też spora rysa na obrazie stworzonym przez Lawrence’a – przerysowano jeden z wątków, który w książce był subtelniejszy, kreowany bardziej na gruncie domysłów czytelników. Przy trzeciej części ekranizacji na pewno ten zabieg umożliwi filmowcom na wydobycie większego dramatyzmu podejmowanych przez bohaterów decyzji i pozwoli na bardziej obrazowe przedstawienie sytuacji (zapewne fani powieści Collins już się domyślają, o którym wątku mówię, a jeśli nie – na pewno zorientujecie się przy oglądaniu filmu). I jeszcze jeden malutki minus – nie da się ukryć, że samo zakończenie powinno być dramatyczniejsze. Tu także tych ostatnich kilka sekund ekranizacji pozostawiam Waszej ocenie.

Do gry aktorskiej przyczepić się nie mogę – aktorzy, których znamy z pierwszej części ekranizacji, ponownie świetnie oddali charaktery swoich postaci. Także i nowe sylwetki wprowadzonych bohaterów przedstawiono zgrabnie i w miarę zgodnie z pierwowzorem (z kilkoma wyjątkami). Aktorka odtwarzająca rolę Johanny Mason – Jena Malone – moim zdaniem zasłużyła na największe uznanie – jej postać jest autentyczna, żywa, po prostu wycięta z kart powieści. Kolejny bohater, który niewątpliwie wzbudza wiele kontrowersji (zwłaszcza wśród żeńskiej części fanek), czyli Finnick Odair (odegrany przez Sama Claflina, którego wybór do tej roli spotkał się z niemałą ilością negatywnych komentarzy) w filmie przedstawiony został nieco inaczej, niż zakłada pierwowzór. Ciężko doszukać się w tej postaci tego, co w powieści Collins było tak wyeksponowane – na ekranie nie odnajdziemy w nim niepoprawnego Casanovy, nie zobaczymy lowelasa bez spodni. Będzie natomiast ktoś, kto mieści się gdzieś pomiędzy sympatycznym chłopakiem ze ślicznym uśmiechem, a oddanym sprawie facetem. Czas pokaże, jak Sam zostanie oceniony przez fanki książkowego Finnicka. Tymczasem wrócę jeszcze na chwilkę do naszych „starych przyjaciół” – jestem niewyobrażalnie zakochana w Cinnie (postać odegrana przez Lenny Kravitza) oraz Peetcie (w tej roli Josh Hutcherson). Ta dwójka po prostu idealnie nadaje się do swoich ról! Także Donald Sutherland jako prezydent Snow – wcześniej nieco przeze mnie niedoceniony – stworzył postać bardzo realistyczną, która potrafi wzbudzić w widzu najróżniejsze emocje (niekoniecznie te pozytywne). Należałoby także pochwalić Philipa Seymour Hoffmana za rolę Plutarcha oraz niezawodnego Woody'ego Harrelsona (w roli Haymitcha). No i oczywiście filmową Katniss – aktorstwo Jennifer Lawrence, która wcieliła się w rolę „dziewczyny igrającej z ogniem”, a przede wszystkim jej mimika i zaangażowanie są nie do opisania! 

Jak wspomniałam, Catching Fire jest spójny z poprzednią częścią przygód Katniss. To samo tyczy się ścieżki dźwiękowej – James Howard kontynuuje i przekształca znane nam już motywy, które tak bardzo zachwyciły mnie przy części pierwszej. Już teraz wiem, że soundtrack do CF na stałe zagości na mojej liście ulubionych albumów. 

Podsumowując powiem tak: podczas całego seansu trzęsły mi się nogi. Dosłownie! Obejrzenie Catching Fire  było dla mnie – wiernej fanki powieści Suzanne Collins – wspaniałym przeżyciem. Otrzymałam historię Katniss w doskonałej oprawie – obrazie, który mnie przekonał, zachwycił i wywołał wiele emocji. Były takie momenty, gdy powstrzymywanie łez graniczyło z cudem, ale pojawiły się i takie, które mimo wszystko bym zmieniła, dopracowała, może inaczej zaaranżowała. I oczywiście pozbyłabym się tego chorobliwie przerysowanego wątku, o którym wspomniałam wcześniej. Kiedy jednak patrzę na „całość” filmu, a nie na poszczególne sceny, jestem z niego zadowolona. Catching Fire spełniło swoje zadanie – podobnie jak książka, zbudowało podstawę pod ostatnią, najbardziej dramatyczną część opowieści. Przed reżyserem Mockingjay stoi więc niezwykle trudne zadanie – dramatyzm CF zobowiązuje, a wydźwięk powieści Collins jest jednoznaczny – tu nie ma miejsca na taryfę ulgową, to opowieść o wojnie, o poświęceniu, o nadziei... Prawdziwe widowisko więc wciąż przed nami! Za Kosogłosa oczywiście trzymam kciuki (swoją drogą podobno ma zostać rozbity na dwa filmy), a na tę chwilę szczerze Wam polecam ekranizację drugiej części historii o walecznej Katniss Everdeen – wierzę, że podobnie jak ja, nie będziecie zawiedzeni. To kawał naprawdę dobrego, widowiskowego kina! Daję ocenę 5+/6.

Original: The Hunger Games: Catching Fire

Premiera w Polsce: 22 listopada 2013

Reżyseria: Francis Lawrence

Scenariusz: Simon Beaufoy, Michael Arndt

Na podstawie powieści Suzanne Collins

Powyższe zdjęcia pochodzą ze strony filmweb.pl