"The Fault in Our Stars" reż. Josh Boone

Szczerze mówiąc nie planowałam wyjścia do kina na ekranizację książki Greena. Wyszłam z założenia, że mam swoje wyobrażenie tej historii, a poza tym swoje już wypłakałam przy lekturze i mi to wystarczy. Ale potem Dzosefinn namówiła mnie, bym jednak wybrała się na seans – żeby zobaczyć „jak wyszło”. No i wyszło… doskonale. Ale nim przejdziecie do czytania mojej opinii, proszę włączyć sobie tę piosenkę. Jest piękna.

Nie będę Wam przybliżała historii Hazel i Augustusa – odsyłam tutaj do powieści Johna Greena, którą warto poznać przed obejrzeniem filmu. Jednak te osoby, które książki nie znają a mimo to chcą iść do kina zapewniam, że bez problemu odnajdą się w historii Hazel – film jest wiernym odtworzeniem literackiego pierwowzoru (co widzimy i słyszymy nawet w dialogach), za co jestem bardzo wdzięczna ekipie filmowej, bo nie znoszę nadinterpretacji i przeinaczeń (tak często spotykanych w ekranizacjach bestsellerów).

Kiedy pojawiły się pierwsze słuchy o planach nakręcenia ekranizacji i ogłoszono, kto zagra główne role, byłam zawiedziona – Shailene w ogóle mi nie pasowała do roli Hazel. Jakże się pomyliłam! Od pierwszych minut seansu wiedziałam już, że jest odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu. Także Ansel w roli Augustusa okazał się strzałem w dziesiątkę – jego mimika, zachowanie, poczucie humoru, pogoda ducha i zabawne teksty na przemian wywoływały we mnie śmiech i wzruszenie. Jednak tym, co podobało mi się w tej dwójce najbardziej, okazały się emocje, które potrafili oddać swoją grą. Ich miłość była wręcz namacalna – uwierzyłam w tę historię tak, jakby była prawdziwa, jakbym znała Hazel i Augustusa, jakby żyli i kochali się naprawdę… Rozłożyli mnie tym na łopatki!

Na uwagę zasługuje także Laura Dern, która zagrała matkę Hazel. Jej gra wywołała we mnie wiele uczuć – w końcu to ona jest matką nieuleczalnie chorej dziewczyny. I chyba nie będę jedyną osobą, która pomyślała „a co by było, gdyby to moje dziecko...”?

Nie jestem pewna, w którym dokładnie momencie na moim policzku pojawiła się pierwsza łza. Ale później łzy towarzyszyły mi do końca seansu. Co więcej – wszystkie panie na sali kinowej w pewnym momencie wyciągnęły chusteczki i wyraźnie dało się słyszeć pochlipywania i pociąganie nosem. Tak moi Drodzy, Gwiazd naszych wina potrafi rozczłonkować emocjonalnie każdego i w każdym wieku! I nawet fakt, że znam fabułę, nie uchronił mnie przed tymi uczuciami – wzruszeniem, rozpaczą, a w ostateczności bezbrzeżną pustką.

Czasem myślę sobie, że takie filmy powinny być zabronione. Bo człowiek idzie do kina i wychodzi z niego w kawałkach. Po co z rozmysłem chodzić na seanse, na których wszyscy płaczą? Po co robić sobie taką krzywdę? Och powiem Wam! Aby czuć. Aby czuć, że żyjemy – że nie jesteśmy nieczuli i źli, i aby przekonać się, że czyjeś nieszczęście nas dotyka i zmusza do przemyśleń, a w konsekwencji pozwala poznać tę drugą stronę – ludzi, którzy walczą z nieuleczalną chorobą, dla których każdy kolejny dzień jest cudem, bo przecież za chwilę mogą umrzeć, pozostawiając po sobie pustkę i smutek w sercach najbliższych im osób. Takie historie pokazują również, że ludzie chorzy nie chcą litości – chcą żyć normalnie, chcą być traktowani poważnie, a nie jak jajka, które w każdej chwili mogą ulec rozbiciu. W takich chwilach zadajemy sobie pytanie o to, jak my zachowujemy się wobec ludzi chorych. Albo jak my byśmy się czuli, będąc chorymi.

Gwiazd naszych wina to film, który okazał się doskonałym dopełnieniem powieści Johna Greena – piękna historia spisana na kartach papieru otrzymała wspaniałą, filmową oprawę, doskonałą obsadę i została ubrana w całą paletę emocji, które trudno nawet opowiedzieć słowami. Nie da się tego opisać inaczej – ekranizacja powieści Greena okazała się idealna. Po prostu. Spełniła wszystkie moje oczekiwania, ba! dała nawet więcej. I co najważniejsze – zostanie ze mną na długo. Bardzo długo.

Reżyseria: Josh Boone

Produkcja: USA
Premiera: 6 czerwca 2014 (Polska) 16 maja 2014 (świat)
Scenariusz: Scott Neustadter, Michael H. Weber
Muzyka: Mike Mogis, Nate Walcott

Trailer z polskimi napisami:

I przepiękna piosenka Eda Sheerana napisana specjalnie do tego filmu:

Wszystkie piosenki ze ścieżki dźwiękowej do przesłuchania TUTAJ :)
Moja recenzja książki Johna Greena do przeczytania TUTAJ :)
Wszystkie zdjęcia zawarte w tym tekście pochodzą ze strony filmweb.pl

Na koniec jeszcze raz dziękuję Dzosefinn za wspólny seans i za wspólnie uronione łzy :)